تفعل ما ترید

داشتم سرخوشان می‌رفتم و صدای موسیقی هندزفریم منو از هر صدایی جدا می‌کرد و لبخند میزدم که با یه پیرمرده تکیده با محاسن کاملا سفید و صورتی بی روح چشم تو چشم شدم.

دلم خالی شد، انگار با سرعت زیاد وارد یک زیرگذر شده باشم.

من بودم! منی که ۳۰سال قبل مثل حالای من خوش خوشان می‌رفت و لبخند میزده.

[نمیدونم چرا اینقدر به پیری فکر می‌کنم اینروزا]

ما به کیفیت فوق العاده ال جی و سامسونگ عادت کردیم، کیفیتی که چند قرن تجربه پشتشه!

تجربه و مهارتی که با اعتماد مردمش به دست اومده، حالا ما می گذریم از کیفیت بالایی که قراره سالها برامون کار کنه تا بتونیم بهتر بشیم؟

نمیدونم این شب رو میتونم صبح کنم یا نه

فارغ از اینکه بخواهیم مفهوم عدالت را بررسی کنیم، بیاییم درباره ناعدالتی حرف بزنیم.

ناعدالتی! چیزی که صدای فریادمان را بلند می کند!

میل به بازی امر مهمی است و یک جایی از زندگی هست که آدم می تواند این حس را در قبال چیز بسیار بزرگی معامله کند، حسی شبیه حس تکلیف.

و من درست صبح جمعه گذشته معامله کردم و دیگر شدم.

من دگر شده ام، دگر!